Edukira joan

San Ignazio Loiolakoaren mirakulua

Wikipedia, Entziklopedia askea
San Ignazio Loiolakoaren mirakulua
Jatorria
Sortzailea(k)Peter Paul Rubens
Sorrera-urtea1618
IzenburuaWunder des Hl. Ignatius von Loyola
Ezaugarriak
Materiala(k)olio-pintura eta Margo-oihala
Dimentsioak535 (altuera) × 395 (zabalera) cm
Genero artistikoaarte sakroa
Egile-eskubideakjabetza publiko
Deskribapena
OinarrituaMiracle of Saint Ignatius of Loyala (study) (en) Itzuli
Iconclass11H, 11H(IGNATIUS)7, 11Q7146, 11G eta 11Q713
Kokapena
LekuaKunsthistorisches Museum
Carolus Borromeuskerk (en) Itzuli
BildumaKunsthistorisches Museum
InbentarioaGG_517
Margolanaren kokapena museoan.

San Ignazio Loiolakoaren mirakuluak Peter Paul Rubens margolariak 1617-1618 artean egindako lana da. Olio mihise gaineko teknika erabili zuen. Lana Anberesko jesuiten eliza baterako (gaur egun Saint-Charles-Borromée eliza) egin zuen. Tamainu handia du: 535 × 395 zm. Vienako Kunsthistorisches Museumen erakusten da.[1]

1621ean amaitutako Anberesko eliza barroko handiaren barruko dekoraziorako, jesuitek bertako artista aukeratu zuten, orduan bere ospearen gailurrean, Peter Paul Rubens. Erretaula bezala, Rubensek Jesusen Lagundiaren bi fundatzaile santuen bi mihise handi konposatu zituen: Ignazio Loiolakoa eta Frantzisko Xabierkoa. Poleen mekanismo burutsu baten bidez (jesuiten beste eliza batzuetan ere badago), pinturak txandaka erakuts zitezkeen.

Jesusen Lagundia 1773an debekatu zutenean, balioa zuen guztia arpilatu zioten elizari. Margolan hau, Rubensen beste lan batzuekin batera, Museo Inperialak erosi zuen 1776an, geroago Vienako Artearen Historiaren Museo bihurtu zena, eta bertan jarraitzen du gaur egun. XVIII. mendearen amaieran, Anberes eta Hego Herbehereak austriarren mende zeuden.

Ignazio Loiolakoak urrez jositako apaiz-jantziak ditu; ezkerreko eskua meza ospatu berri duen aldarearen gainean dauka, eta jendetzari begira dago. Argi-koroa batek inguratzen du bere burua eta begiak, isuritako malkoek gorrituak, zerurantz jiratuak daude. Eskuineko eskuarekin (mihisearen erdi-erdian dago zehazki), santua gizon eta emakume bat salbuesten ditu; hauek ahoa zabalik, deabruek lurrera botatzen dituzte, bertatik kanporatuak. Habetartearen atzealdean (goian ezkerrean), jazarritako deabruak (bata dragoia da, besteak adarrak ditu) iluntasunean desagertzen dira.

Ignazioren gaineko kerubinek palmondo-adarrak eta koroak dituzte (urte batzuk geroago izango zen santuaren kanonizazioa aurreikusiz, beharbada). San Ignazioren atzean lerrokatuta, sotana beltzez jantzitako, sei jesuita exorzismoa ikusten ari dira. Lau zutabe altutan bermatuta, San Ignazioren ordenaren sendotasun eta lasaitasunaren adierazgarri dira.

Koadroak Rubensengan aurkakotasun klasiko bat erakusten du: oinazetuen indar fisikoaren irudiak (mihisearen ezkerraldea eta behealdea) mundu espiritualaren botere lasai eta garailearen aurrean (oihalaren eskuinaldea eta goikoa): mundu profanoa versus mundu sakratua.[2]

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikus, gainera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]